Met de hulp van het filmfonds ontwikkel ik een nieuwe korte animatie: ‘My Horrible history of Handshakes’
Een verhaal over hoe ik een leven lang aan ongemakkelijke begroetingen ontglip, ontspring en ontwijk. Tot ik een laatste kans krijg om afscheid te leren nemen.
Het is een persoonlijk verhaal. Ik ben namelijk een probleemgroeter. Ik heb een hekel aan afscheid nemen en hallo zeggen. Als kind verstopte ik me al op mijn kamer als mijn familie wegging, om het dag zeggen te ontlopen.
Dag zeggen betekende namelijk dat ik die prikkelende snor op mijn wang moest voelen, dat ik al dag had gezegd tegen mijn nicht, maar dat mijn ouders dan toch nog (het leek wel uuuuuren lang) bleven staan praten.
En dat ik dan nóg een keer die prikkende snor op mijn wang moest voelen. En dat ze dan tóch nog een keer terugkwamen omdat ze iets waren vergeten.
Maar ook dat ik niet wist wanneer ik mijn neefje en nichtje weer zou zien. En of het dan wel net zo leuk zou zijn, of helemaal anders. Of zij nog wel hetzelfde zouden zijn, of ineens 30 cm groter en veel te cool voor mij.
Later kreeg ik dit gevoel vooral op feestjes en dan al helemaal als het leuk was. Voordat de avond voorbij was, voelde ik het al aankomen.
En zoals je doet als je jong bent, werd ik doordrongen van een zwaar besef van mijn sterfelijkheid, de eindigheid van alles en een diep verlangen om te kunnen tijdreizen en terug te gaan. Afscheid nemen is naast het lichamelijke gedoe ook wat de Fransen ‘Partir c’est mourir un peu’ noemen. Een beetje sterven. Short stories
Het is nogal een probleem geworden en nu sta ik bekend als iemand die een ‘irish goodbye’ of een ‘houdini’ doet. Weggaan zonder gedag te zeggen (in mijn vriendenkring heet dit nu een ‘Juliaatje’).
Terwijl je natuurlijk eigenlijk een rondje moet maken langs iedereen met wie je ook maar een blik gewisseld hebt en diegene moet beloven elkaar héél snel weer te zien (not, no way).
Mijn probleem heeft zich uitgebreid naar het hallo zeggen. Dat is nu door mijn lichamelijke ongemak een haast even groot ongemak geworden.
Ik bedoel HAND?!? KUS?!?! KNUFFEL?! of oh my god dat meen je toch niet een fistbump?
Waarom is het zo onduidelijk? en waarom zo in mijn space??
Lieve heer kom me halen!
Mijn ongemak is natuurlijk alles behalve uniek. Het wordt vergroot doordat er vaak genoeg aan de andere kant ook een ‘probleemgroeter’ staat.
Wat een opluchting was het voor me dat het door de pandemie allemaal niet meer hoefde.
Klik op ‘leave’ en je bent uit de meeting.
Een knikje of een random beweging van je lichaam (laat dat maar aan mij over) volstaat als ‘Hallo hoe is het met je? kus kus smak smak hug hug lang niet gezien.’
De huggers blijven op gepaste afstand. Ik heb al maanden geen ongewenste snor gevoeld.
Maar nu moeten we weer. En ik ben vast niet de enige die het angstzweet uitbreekt. Handen die weer geschud moeten, wangen die in de lucht hangen of per ongeluk wel of niet (1x? 2x? 3x?) gekust moeten worden! Of OH NEE! op de mond.
Ik maak de film voor iedereen die zich herkent in dit ongemak, en die een duwtje in de rug nodig heeft om na de pandemie het sociale toneel weer te betreden.
Want uiteindelijk wil ik dat toch ook. Nabijheid, contact. En soms moet ik daarvoor het ongemak van formele en informele begroetingen doorstaan. Omdat het belangrijk is afscheid te nemen. Je weet namelijk nooit hoeveel tijd je nog samen hebt.